H Εθνική πήρε αυτό που της άξιζε.

Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να πούμε "παλέψανε αλλά χάσαμε". Από την στιγμή που πουλήσανε το παιχνίδι με την Ρωσία δεν άξιζαν την πρόκριση. Και τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε να βρεθεί στο δρόμο της Εθνικής η Ισπανία που την έχει για πελάτη.

Βλέπετε, δεν είναι μόνο οι δικοί μας έξυπνοι. Οι Γάλλοι κάθισαν κι αυτοί να χάσουν από την Νέα Ζηλανδία (άλλη αυτοξεφτίλα αυτή) αλλά έτσι έστειλαν πάνω μας τους Ισπανούς και μας τιμώρησαν.

Όταν θες να λέγεσε μεγάλος, πας για την νίκη ενάντια σε οποιονδήποτε αντίπαλο.

Το σκεπτικό "πάω για ένα μετάλλιο" και όχι "πάω για το χρυσό" είναι η λογική του κουτοπόνηρου.

Φοβάσε μην πέσεις κόντρα στην Αμερική από τους 8; Κάτσε τώρα στην 16άδα να το ευχαριστηθείς.

Sorry αλλά θυμάμαι πριν 4 χρόνια την Εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη, αυτού που δύο φορές στην καριέρα του έφυγε σχεδόν κλοτσηδόν από την ομάδα ως... λίγος, να διαλύει την Dream Team. Θυμάστε τι είχε τότε η Αμερική; Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι. Super stars πρώτης γραμμής, όχι αστεία.

Κι όμως, τότε τα παιδιά πήγαν κι έπαιξαν σαν άντρες. Ίσως γιατί έτσι ήταν και ο coach τους. Σε αυτό το μουντομπάσκετ πήγαν κι έπαιξαν σαν στατιστικολόγοι. Και το πλήρωσαν.

Μακάρι το πάθημα να γίνει μάθημα.