Όταν ο κόσμος χάνεται και το μονί χτενίζεται, ξέρεις πολύ καλά πως κάτι πάει πολύ στραβά. Δηλαδή, για να ξηγιόμαστε, μόνο εγώ βρίσκω παρανοϊκό να έχεις βιλάρα, εξοχικό, κάνα-δυο Porsche, να κάνεις Pilates (απλή συνωνυμία!), να ψωνίζεις χρυσοποίκιλτα mules από Μιλάνο και, για να δείξεις πόσο αγαπάς τους συνανθρώπους σου, να βγάζεις στο σφυρί τον κωλοκόφτη σου; Εεε;
____________________
____________________
Το να αντιμετωπίζεις μια βιβλική καταστροφή με μια κιλότα, είναι στις μέρες μας ΚΑΙ ΠΟΛΥ φιλάνθρωπο σε λέω!
Γίνεται ξέρω γω ένα εφτάρι ρίχτερ στου Διαόλουτημάνα Πέρα Κείθε της Αζουιζιλάνδης (που, ΟΚ, μακάρι να μη συμβαίνουν τέτοια –αλλά, by the way, μακριά κι από μας, ναι;).
Και να τα πτώματα, να σαπίζουν κάτω από των εργολάβων οικοδομών τα αίσχη… Και να οι άστεγοι, να κλαίνε τη μοίρα τους τη μαύρη… Και να η μπόχα, η πείνα, η δίψα, οι αρρώστιες και το σκ@τό άφθονο -σε κανάλια σαν της Βενετίας (ίδια μυρωδιά) μα στο λιγότερο γραφικό και χωρίς βαρκάρηδες.
Και πλακώνουν οι ηγέτες των άλλων χωρών τα τηλεγραφήματα (2010 και ακόμα με τηλέγραφο επικοινωνεί ο Παπούλιας και οι υπόλοιποι; Από mail ντιπ; Την έχω την απορία αυτή όποτε τ’ ακούω στις ειδήσεις).
Στο καπάκι βγαίνουν στο προσκήνιο οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, και οφείλω να πω ότι αρκετές από αυτές την παλεύουν με αξιοπρέπεια άξια θαυμασμού (άλλες όμως δεν παλεύονται με τίποτα –του στιλ: κλαψ & λυγμ… δώστε καλέ κύριε- υποβιβάζοντας το ίδιο τους το έργο).
Και εξελίσσεται λοιπόν η δραστηριοποίηση της «Διεθνούς Κοινότητας» (πωωω… τέτοιες έννοιες δεν είναι για πολλές κλωτσιές; Ποια «Κοινότητα» ρε παραμυθιασμένοι; Αυτή που στήνει ορθάνοιχτη οπίσθια οπή στις Τράπεζες, που καταλύει εθνολογικά κεκτημένα και που ποστάρει στα εξώφυλλά της Αφροδίτες να κάνουν κωλοδάχτυλα;).
Και δώστου οι δηλώσεις, και δώστου οι επισκέψεις πολιτικών στα πληγέντα μέρη (με outfit Παταγονία κι έτσι), και δώστου βουρκωμένοι κροκόδειλοι στα τηλεπαραθύρια…
Και κάπου τότε είναι που αναλαμβάνουν δράση (!) οι καλλιτέχνες (εκ του «κάλου» στην Τέχνη).
Και στήνεται ευθύς ένα έκτρωμα που χαρακτηρίζεται «Δημοπρασία Αγάπης». Τουτέστιν, είθισται ένας τηλεοπτικός σταθμός που να κάθεται σούζα στα βίτσια των advertisers και στις επιταγές (μεταφορικά και κυριολεκτικά) των (όσων έμειναν τέλος πάντων) δισκογραφικών και λοιπών lamogio firms, διοργανώνει μια δημοπρασία όπου τα έσοδά της θα πάνε (αγάλι- αγάλι και γκολ γιορτάζει ο Αγκάλι) για τους καψερούς πληγέντες της «χι-ψι» Διαολουτησμάνας Πέρα Κείθε Αζουιζιλάνδης. Και το κλου της υπόθεσης (για να έρθω επιτέλους στο θέμα μας) είναι ΠΟΙΟΙ εμπλέκονται και ΤΙ αντικείμενα δημοπρατούνται.
Οι εμπλεκόμενοι, λοιπόν, είναι η γνωστή στάνταρ εικοσάδα τραγουδιστάδων που τρώμε στη μάπα απ’ το πρωί ως το επόμενο πρωί σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εξώφυλλα περιοδικών, διαφημίσεις, γιγαντοαφίσες στη παραλιακή και λοιπά. Ήτοι η πρώην κούκλα, νυν Μαικλτζακσονόφατσα ανορεκτική Posh wannabe… Ο απόφοιτος φεϊμστορίτης ξυλάγγουρος με το ποντικίσιο πρόσωπο και το attitude gangsta rapper… Η βυζαρού (και-γαλλικά-τραγουδάω… γκουχ, γκουχ) «καλήηη κοπέλα», η οποία αν ήταν στο Αμέρικα και δούλευε ως πορνοστάρ, θα είχε σοβατίσει τα ταβάνια η μισή υφήλιος… Η έντεχνη που ανακάλυψε την ευεργετική ικανότητα του αφρού και ξύρισε τις μασχάλες της, προσέλαβε image maker και στριμώχνει τα ποιοτικά πατσοκοίλια της σε βραδινές τουαλέτες που κάνουν επάνω της fit ανάλογο με το να δεις τον Χατζηνίκο με heavy metal λασπωτήρα στον σβέρκο, ντύσιμο Rob Halford και μουστάκα Lemmy των Motorhead… Η τριτάντζα των λαϊκών ωρών που σκάει με δυο-τρία κομμάτια ύφασμα στη πίστα, και αφήνει τα μπούτια της να στηρίξουν τις «ερμηνείες» της… Ακόμα και ο σχεδόν εθνικός μας αοιδός, που έχει το Μέγαρο όπως είχε η Βανδή το Rex κάποτε, και που επιδεικνύει μια… εχμ… ευαισθησία σε άτομα που τον αποκαλούν με το επίθετό του –τέτοια ευαισθησία, που μοιράζει μηνύσεις με ταχύτητα Ασάφα Πάουελ…
Γιαπ! Τέτοιοι λοιπόν ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕ προσφέρουν τα πιο «δεν υπάρχουν» προσωπικά τους αντικείμενα, κι εκείνα δημοπρατούνται, και τα φράγκα που δίνουν οι fans τους προωθούνται υπέρ της αγαθοεργίας (που την εντρυφούμε από τα εκατοντάδες spots που φροντίζουν να ξεπλύνουν όσο εγκέφαλο μας έχει απομείνει για την εν λόγω κίνηση –και όοοολως τυχαίως λειτουργούν και ως promotion του τηλεοπτικού σταθμού, των καλλιτεχνών και των χορηγών).
Και τα εν λόγω προσωπικά αντικείμενα ποικίλουν σε εξωφρενικές εμπνεύσεις… Ένα ζευγάρι σαγιονάρες της ξεκώλου σταρούμπας… Ένα φανελάκι του γραμμωμένου άφωνου «θέλω-να-γίνω-Sakis-στη-θέση-του-Sakis»… Το χρησιμοποιημένο roll on της «απόλυτης»… Ρε όξω! Τι μαλ@κίες είναι αυτές; Να πάρω τις γόβες της αλληνής επειδή είμαι ας πούμε φετιχιστής και θέλω να επιδοθώ σε ενδοπαλάμια παλινδρόμηση σνιφάροντας την ποδαρίλα, το αντιλαμβάνομαι. Μα να τις πάρω για να λέω πως τις πήρα και βοήθησα και τους κακομοίρηδες, γιατί εμένα μου φαίνεται βλακώδες και προσβλητικό; Και εκείνο που με τρελαίνει περισσότερο απ’ όλα, περισσότερο από τη βλακοπονηράδα, το θράσος, το ξεδιάντροπο marketing trick και τα συναφή, είναι το εξής: γιατί ένας εύρωστος καλλιτέχνης, με μπόλικα μπικικίνια και εμφανή κυριλέ ζωή, ευαισθητοποιημένος για τον συνάνθρωπό του και μπλα-μπλα-μπλα, δίνει ένα σώβρακο ή μια πένα κιθάρας, τα οποία θα τα πληρώσουν τα βλίτα που χρυσώνουν τους δίσκους του και τον στολίζουν σαν επιτάφιο στις πίστες, αντί να πράξει το (γ@μώ την πο-τά-να μου δηλαδή) αυτονόητο; Να πεταχτεί στην Τράπεζα και διακριτικά να διαθέσει ένα χιλιάρικο στον λογαριασμό βοήθειας των πληγέντων… Έτσι κι αλλιώς, τι είναι για κείνον το χιλιάρικο; Ένα μεσημεριανό με αστακομακαρονάδες στον Αστέρα Βουλιαγμένης ρε μπρούστη μου. Έλεος, με τις ψωνάρες, τους χτικιάρηδες.
ΥΓ: Τελευταία βιώνω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου ever. Και πιστέψτε με, ξέρω να ξεχωρίζω ποια είναι η χειρότερη, γιατί έχω περάσει πολλές άσχημες. Ευχαριστώ πάρα πολύ εκείνα τα άτομα που θέλησαν να μου συμπαρασταθούν. Ειλικρινά ευχαριστώ. Απλά, δεν θα τους πω ψέματα: at the end of the day, nothing else matters…
Γίνεται ξέρω γω ένα εφτάρι ρίχτερ στου Διαόλουτημάνα Πέρα Κείθε της Αζουιζιλάνδης (που, ΟΚ, μακάρι να μη συμβαίνουν τέτοια –αλλά, by the way, μακριά κι από μας, ναι;).
Και να τα πτώματα, να σαπίζουν κάτω από των εργολάβων οικοδομών τα αίσχη… Και να οι άστεγοι, να κλαίνε τη μοίρα τους τη μαύρη… Και να η μπόχα, η πείνα, η δίψα, οι αρρώστιες και το σκ@τό άφθονο -σε κανάλια σαν της Βενετίας (ίδια μυρωδιά) μα στο λιγότερο γραφικό και χωρίς βαρκάρηδες.
Και πλακώνουν οι ηγέτες των άλλων χωρών τα τηλεγραφήματα (2010 και ακόμα με τηλέγραφο επικοινωνεί ο Παπούλιας και οι υπόλοιποι; Από mail ντιπ; Την έχω την απορία αυτή όποτε τ’ ακούω στις ειδήσεις).
Στο καπάκι βγαίνουν στο προσκήνιο οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, και οφείλω να πω ότι αρκετές από αυτές την παλεύουν με αξιοπρέπεια άξια θαυμασμού (άλλες όμως δεν παλεύονται με τίποτα –του στιλ: κλαψ & λυγμ… δώστε καλέ κύριε- υποβιβάζοντας το ίδιο τους το έργο).
Και εξελίσσεται λοιπόν η δραστηριοποίηση της «Διεθνούς Κοινότητας» (πωωω… τέτοιες έννοιες δεν είναι για πολλές κλωτσιές; Ποια «Κοινότητα» ρε παραμυθιασμένοι; Αυτή που στήνει ορθάνοιχτη οπίσθια οπή στις Τράπεζες, που καταλύει εθνολογικά κεκτημένα και που ποστάρει στα εξώφυλλά της Αφροδίτες να κάνουν κωλοδάχτυλα;).
Και δώστου οι δηλώσεις, και δώστου οι επισκέψεις πολιτικών στα πληγέντα μέρη (με outfit Παταγονία κι έτσι), και δώστου βουρκωμένοι κροκόδειλοι στα τηλεπαραθύρια…
Και κάπου τότε είναι που αναλαμβάνουν δράση (!) οι καλλιτέχνες (εκ του «κάλου» στην Τέχνη).
Και στήνεται ευθύς ένα έκτρωμα που χαρακτηρίζεται «Δημοπρασία Αγάπης». Τουτέστιν, είθισται ένας τηλεοπτικός σταθμός που να κάθεται σούζα στα βίτσια των advertisers και στις επιταγές (μεταφορικά και κυριολεκτικά) των (όσων έμειναν τέλος πάντων) δισκογραφικών και λοιπών lamogio firms, διοργανώνει μια δημοπρασία όπου τα έσοδά της θα πάνε (αγάλι- αγάλι και γκολ γιορτάζει ο Αγκάλι) για τους καψερούς πληγέντες της «χι-ψι» Διαολουτησμάνας Πέρα Κείθε Αζουιζιλάνδης. Και το κλου της υπόθεσης (για να έρθω επιτέλους στο θέμα μας) είναι ΠΟΙΟΙ εμπλέκονται και ΤΙ αντικείμενα δημοπρατούνται.
Οι εμπλεκόμενοι, λοιπόν, είναι η γνωστή στάνταρ εικοσάδα τραγουδιστάδων που τρώμε στη μάπα απ’ το πρωί ως το επόμενο πρωί σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εξώφυλλα περιοδικών, διαφημίσεις, γιγαντοαφίσες στη παραλιακή και λοιπά. Ήτοι η πρώην κούκλα, νυν Μαικλτζακσονόφατσα ανορεκτική Posh wannabe… Ο απόφοιτος φεϊμστορίτης ξυλάγγουρος με το ποντικίσιο πρόσωπο και το attitude gangsta rapper… Η βυζαρού (και-γαλλικά-τραγουδάω… γκουχ, γκουχ) «καλήηη κοπέλα», η οποία αν ήταν στο Αμέρικα και δούλευε ως πορνοστάρ, θα είχε σοβατίσει τα ταβάνια η μισή υφήλιος… Η έντεχνη που ανακάλυψε την ευεργετική ικανότητα του αφρού και ξύρισε τις μασχάλες της, προσέλαβε image maker και στριμώχνει τα ποιοτικά πατσοκοίλια της σε βραδινές τουαλέτες που κάνουν επάνω της fit ανάλογο με το να δεις τον Χατζηνίκο με heavy metal λασπωτήρα στον σβέρκο, ντύσιμο Rob Halford και μουστάκα Lemmy των Motorhead… Η τριτάντζα των λαϊκών ωρών που σκάει με δυο-τρία κομμάτια ύφασμα στη πίστα, και αφήνει τα μπούτια της να στηρίξουν τις «ερμηνείες» της… Ακόμα και ο σχεδόν εθνικός μας αοιδός, που έχει το Μέγαρο όπως είχε η Βανδή το Rex κάποτε, και που επιδεικνύει μια… εχμ… ευαισθησία σε άτομα που τον αποκαλούν με το επίθετό του –τέτοια ευαισθησία, που μοιράζει μηνύσεις με ταχύτητα Ασάφα Πάουελ…
Γιαπ! Τέτοιοι λοιπόν ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕ προσφέρουν τα πιο «δεν υπάρχουν» προσωπικά τους αντικείμενα, κι εκείνα δημοπρατούνται, και τα φράγκα που δίνουν οι fans τους προωθούνται υπέρ της αγαθοεργίας (που την εντρυφούμε από τα εκατοντάδες spots που φροντίζουν να ξεπλύνουν όσο εγκέφαλο μας έχει απομείνει για την εν λόγω κίνηση –και όοοολως τυχαίως λειτουργούν και ως promotion του τηλεοπτικού σταθμού, των καλλιτεχνών και των χορηγών).
Και τα εν λόγω προσωπικά αντικείμενα ποικίλουν σε εξωφρενικές εμπνεύσεις… Ένα ζευγάρι σαγιονάρες της ξεκώλου σταρούμπας… Ένα φανελάκι του γραμμωμένου άφωνου «θέλω-να-γίνω-Sakis-στη-θέση-του-Sakis»… Το χρησιμοποιημένο roll on της «απόλυτης»… Ρε όξω! Τι μαλ@κίες είναι αυτές; Να πάρω τις γόβες της αλληνής επειδή είμαι ας πούμε φετιχιστής και θέλω να επιδοθώ σε ενδοπαλάμια παλινδρόμηση σνιφάροντας την ποδαρίλα, το αντιλαμβάνομαι. Μα να τις πάρω για να λέω πως τις πήρα και βοήθησα και τους κακομοίρηδες, γιατί εμένα μου φαίνεται βλακώδες και προσβλητικό; Και εκείνο που με τρελαίνει περισσότερο απ’ όλα, περισσότερο από τη βλακοπονηράδα, το θράσος, το ξεδιάντροπο marketing trick και τα συναφή, είναι το εξής: γιατί ένας εύρωστος καλλιτέχνης, με μπόλικα μπικικίνια και εμφανή κυριλέ ζωή, ευαισθητοποιημένος για τον συνάνθρωπό του και μπλα-μπλα-μπλα, δίνει ένα σώβρακο ή μια πένα κιθάρας, τα οποία θα τα πληρώσουν τα βλίτα που χρυσώνουν τους δίσκους του και τον στολίζουν σαν επιτάφιο στις πίστες, αντί να πράξει το (γ@μώ την πο-τά-να μου δηλαδή) αυτονόητο; Να πεταχτεί στην Τράπεζα και διακριτικά να διαθέσει ένα χιλιάρικο στον λογαριασμό βοήθειας των πληγέντων… Έτσι κι αλλιώς, τι είναι για κείνον το χιλιάρικο; Ένα μεσημεριανό με αστακομακαρονάδες στον Αστέρα Βουλιαγμένης ρε μπρούστη μου. Έλεος, με τις ψωνάρες, τους χτικιάρηδες.
ΥΓ: Τελευταία βιώνω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου ever. Και πιστέψτε με, ξέρω να ξεχωρίζω ποια είναι η χειρότερη, γιατί έχω περάσει πολλές άσχημες. Ευχαριστώ πάρα πολύ εκείνα τα άτομα που θέλησαν να μου συμπαρασταθούν. Ειλικρινά ευχαριστώ. Απλά, δεν θα τους πω ψέματα: at the end of the day, nothing else matters…
